Organon §9: ”Als de mens gezond is heerst de spirituele levenskracht (autocratie), die als Dynamis het stoffelijke lichaam (het organisme) leven doet, onbeperkt. Ze houdt al zijn delen in een bewonderenswaardige harmonische, levende werking, die zich uit in voelen en handelen, zó, dat de met verstand toegeruste psyche zich vrij van dit levende, gezonde instrument kan bedienen voor de hogere bedoelingen van ons bestaan."
Hahnemann noemt hier een drie-éénheid van synergetische niveaus waaruit een mens bestaat: Het spiritueel-geestelijke niveau; De instinctieve levenskracht; Het fysieke organisme.
De bron van het leven is het immateriële ‘zijn’; de ziel, de innerlijke essentie. De energie van het immateriële wezen, vloeit van het spirituele, naar het dynamische niveau van de levenskracht en naar het materiële organisme. Het vitale principe zegt dat de scheppende kracht van: “binnen naar buiten” en “van boven naar beneden” en ook “van het meest belangrijke naar het minder belangrijke” werkt. Het hoogste bewuste niveau komt vooral tot uitdrukking via de psyche, in iemand zijn wil of emotie, begrip en geheugen. De onbewuste instinctieve levenskracht komt vooral tot uitdrukking via het autonome zenuwstelsel. Beide (PNEI) oefenen invloed uit op het fysieke organisme, waar zowel de bewuste als onbewuste aspecten van een mens samenkomen.
Hahnemann zegt in zijn ‘Chronische Ziekten’: “De laatste symptomen die toegevoegd zijn aan de chronische ziekte, welke ongemoeid gelaten zijn (en dus niet verergerd zijn door medisch wanbeleid) zijn altijd de eerste die verdwijnen bij een anti-psorische behandeling; maar de oudste klachten en deze welke het meest constant en ongewijzigd zijn geweest, onder welke de permanente lokale klachten, zijn de laatste die vertrekken, wanneer alle overblijvende verstoringen verdwenen zijn en de gezondheid in alle andere aspecten bijna helemaal hersteld is.” Er zijn dus uitzonderingen op de regel, die het natuurlijke symptomenpatroon verstoren. Het kan dus zijn dat er al oudere lagen bereikt worden, terwijl een recenter ontwikkelde pathologie blijft, totdat er voldoende vitaliteit is om de lokale laesie te genezen. De tijdlijn van symptomen is een richtlijn voor genezing, maar geen lineaire wet, welke geen flexibiliteit toestaat. Uit Hahnemann’s genezingsrichting is de Wet van Hering ontstaan.
Wet van Hering: genezing vindt plaats: Van binnen naar buiten; Van boven neerwaarts; Van de meest belangrijke naar minder belangrijke organen; Van het centrum naar de periferie; Symptomen verdwijnen in omgekeerde volgorde van verschijnen.
P.Vijayakar: Van een meer destructief miasma naar een minder destructief miasma; Syphilis, Sycosis, Psora.
Vithoulkas: ”Hieraan mag het volgende worden toegevoegd: een genezing uit zich door een verbetering op inwendige niveaus, gekoppeld aan de verschijning van een afscheiding of uitslag ter hoogte van de huid, of ter hoogte van de slijmvliezen”.
Als we bovenstaande richting in symptomen zien moeten we altijd wachten. Natuurlijke excreties moeten niet als 'vroegere symptomen' gezien worden, maar als een vorm van normale expressie. Hierop is de Wet van Hering niet toepasbaar, want deze beschrijft het verloop en richting van de pathologie, de uitingen van het degeneratieve proces, bij verdere onderdrukking van symptomen, of bij genezing de omgekeerde volgorde. Dit is in deze zin een verkeerde voorstelling van zaken, want een volgende diepere pathologie ontstaat niet door onderdrukking van de vorige, waardoor deze bij behandeling wel weer naar boven moet komen, maar doordat hetzelfde degeneratieve proces verder gevorderd is, het zij door onderdrukking of voortgang van het ziekteproces. Bij genezing kan het dus ook nooit zo zijn dat het ene degeneratieve proces plaats maakt voor een andere. In een chronische casus keren de oude symptomen, die onderdrukt zijn door verkeerde behandelingen eventueel weer terug, zij het in een gematigde vorm met een tendens om uit eigen beweging te verdwijnen. Het is niet altijd noodzakelijk dat deze oude symptomen weer terugkeren, bij een goede vitaliteit kan het organisme dit 'tussenstation' op weg naar genezing ook helemaal overslaan.
De wet van Hering heeft betrekking op de Perifere Verstoring en niet op de Centrale Verstoring. Het meest 'gewone' pathologische (laatst gekomen) symptoom geneest in principe het eerst, het meest karakteristieke symptoom uiteindelijk het laatst. Daarom is het belangrijk om bij de keuze van het middel de het laatst verschenen symptomen een belangrijke plaats te geven. Tijdens het genezingsproces zal de Centrale Verstoring wel het eerst verbeteren (van Centrum naar Periferie), maar uiteindelijk als laatste genezen. Deze verbetering zal namelijk niet altijd definitief zijn in het geval de diepste oorzaak van de verstoring nog niet volledig geraakt is en waardoor de meest karakteristieke symptomen die deze vertegenwoordigen, terug zullen keren.
De Wet van Hering is dus geen echte wet. Een wet geldt altijd en volledig, dit is niet het geval, soms wordt er maar aan één voorwaarde voldaan, maar de wet zegt niet genezing vindt plaats: van binnen naar buiten, of van boven neerwaarts, of van de meest belangrijke naar minder belangrijke organen, of symptomen verdwijnen in omgekeerde volgorde van verschijnen. Er kan van een wet gesproken worden als in elke casus aan alle voorwaarden wordt voldaan, het is dus beter te spreken over de "Regels van Hering"
Ziekte is een geïntensifieerde respons op het leven, een crisis van aanpassing op omstandigheden, symptomen zijn dus manifestaties van het normaal functioneren van het organisme. Ieder pathologisch symptoom is een normaal fysiologisch proces, zij het in extreme vorm. Deze symptomen zijn dus manifestaties van het normaal functioneren van het organisme, ziekte is een tijdelijk intensivering van normale fysiologische functies, een aspect van het leven en niet van een totaal gescheiden lichaamsvreemde entiteit. De chronologische volgorde van het ontstaan van symptomen is niet de primaire prioriteit van de levenskracht, de symptomen worden in het leven geroepen, om een bepaald evenwicht in het leven te roepen en wel op zo’n wijze dat deze het minst bedreigend voor het organisme zijn.
Het verdwijnen in exact dezelfde chronologische volgorde van ontstaan, gebeurt dus alleen als het Simillimum voorgeschreven wordt. Wanneer op een laag voorgeschreven wordt, verbetert dit alleen het gedeelte waar het voorschrift werkzaam is. Wanneer strikt op de laag aan het oppervlak, dus op grond van het dominerende miasma wordt voorgeschreven, kan genezing ook plaatsvinden, maar voldoet de genezingsrichting, slechts aan een gedeelte van de voorwaarden van de Regels van Hering. De Regels van Hering zijn zo geformuleerd, dat ruimte wordt geboden aan het behandelen van lagen en het resultaat kan als genezing aangemerkt worden, wanneer aan tenminste één van de genezingsvoorwaarden wordt voldaan.
Er is bij de Regels van Hering sprake van een aantal vereenvoudigde observaties, met het idee erachter dat er sprake van genezing is, wanneer de natuurlijke orde in het lichaam hersteld wordt.
Dit moet dan ook het enige criterium zijn om te kunnen beoordelen, of er sprake is van een echte genezing.